تعیین فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران در سال ۱۳۸۶

زمینه و هدف: کچلی پا یکی از شایع ترین عفونت های قارچی در انسان می باشد. از آنجایی که احتمالا شرایط مرطوب باعث افزایش رشد قارچ می شود، نقش استخرهای شنا در ایجاد عفونت های درماتوفیتی پا بخوبی شناخته شده است. از آنجایی که استخرهای شنا از مهم ترین مکان ها برای شعله ور شدن علائم بالینی در موارد بدون علامت و نیز انتشار عفونت می باشند وباتوجه به اینکه درمان کچلی پا مستلزم صرف زمان و هزینه قابل توجهی است، بهتر است که در پیشگیری از بروز آن تلاش شود. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران انجام شد وضمناً با شناسایی افراد مبتلا و معرفی آن ها به مراکز درمانی، در جهت پیشگیری از بیماری نیز قدمی برداشته شد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که از تیر تا آذر ماه سال 1386 انجام شد، با مراجعه به 10 استخر که به شکل تصادفی از استخرهای غرب شهر تهران انتخاب شده بودند، پا و شکاف بین انگشتان هر دو پای 2500 شناگر ثابت این استخرها (شناگرانی که حداقل یک بار در هفته از این استخرها استفاده می کردند)، توسط متخصص پوست معاینه و از ضایعات مشکوک به کچلی پا نمونه گرفته شد و جهت تهیه اسمیر مستقیم و کشت به آزمایشگاه قارچ شناسی ارسال شد.یافته ها: از 2500 شناگر معاینه شده (1850 نفر مرد و 650 نفر زن)، با محدوده سنی 70–5 سال، 16 نفر (64/0%) شامل 12 مورد شناگر مرد (65/0%) و 4 مورد شناگر زن (62/0%)، کشت مثبت برای درماتوفیت داشتند. شایع ترین محدوده سنی ابتلا، 55–46 سال بود. شایع ترین درماتوفیت های مسؤول، اپیدرموفیتون فلوکوزرم8 مورد (50%)، تریکوفیتون منتاگروفیت (نوع بین انگشتی) 4 مورد (25%) و تریکوفیتون روبروم 4 مورد (25%) بودند. سایر ارگانیسم هایی که از ضایعات مشکوک نمونه برداری شده، در محیط کشت رشد کردند شامل کاندیدا، کورینه باکتریوم می نی تیسیموم، آسپرژیلوس نیجر، باکتری و ساپروفیت بودند.نتیجه گیری: درمطالعه حاضر، کچلی پا در شناگران شایع نبود.